MÜJDE IŞIL- Mevtle ve mevt kaygısıyla sınanmayan yok şu hayatta. Sanatkarlar da bundan azade değil ancak endişe ve takıntılarını sanatlarına yansıtarak bunu anlamaya, kabullenmeye ve yenmeye çalışıyorlar. “The Room Next Door/Yandaki Oda”da Pedro Almodóvar da bunu yapıyor; mevti kabullenmek üzerine dingin bir kıssa anlatıyor, vefat korkusunu alt edercesine… Sinema, Sigrid Nunez’in “What Are You Going Through” isimli romanını hür bir uyarlaması birebir vakitte. “Yandaki Oda”, Venedik Sinema Festivali’nde Isabelle Huppert’in başkanı olduğu jüri tarafından Altın Aslan Ödülü’ne layık görüldü ki bu da imali, Altın Aslan Mükafatı alan birinci Pedro Almodóvar sineması yaptı. Venedik’te en çok alkışlanan (18 dakika) üretim olması bir yana, Tilda Swinton ve Julianne Moore’u birinci kere perdede bir ortaya getirmesi esasen alkışlık bir olay.
Yeni bir yol
Film, iki eski dost olan Martha ve Ingrid’in yıllar sonra hastalık yüzünden yollarının kesişmesiyle başlıyor. Kanser hastası Martha, mevte yürürken yalnız hissetmemek için Ingrid’e, ‘yan oda’sında kalmasını teklif ediyor. İsmini bu ricadan alan sinemada iki eski dostun vefatla farklı formda yüzleşmesini izliyoruz. Savaş muhabiri olan Martha şahit olduğu tüm vahşetlerden sonra acısız bir vefatı olsun istiyor. Ingrid ise vefatı kabullenmenin ve anlamanın yolunu kitap yazmakta buluyor. Martha’nın Bosna’daki savaşa dair söyledikleri ise bugünün Filistin’ini anımsatıyor.
“Yandaki Oda” rengârenk dekorundan hassas atmosferine, anne-evlat bağından bayan dayanışmasına kadar tipik bir Almodóvar sineması aslında. Lakin burada pek de mizahı olmayacak bir mevzuyu epey olgun ve dingin bir halde anlatıyor. Ajitasyon yapmıyor, karamsarlığa paye vermiyor, kahramanlarını neredeyse ağlatmıyor bile mevt karşısında… Mevti yeni bir yolun başlangıcı, hatta pişmanlıkların sonu üzere ele alıyor. Bunu en net, Martha’nın kızıyla münasebetinde görüyoruz.
Kısa sineması “The Human Voice”tan sonra yine Swinton’la çalışan Almodóvar, “The Eternal Daughter”daki üzere ağır bir yük yüklüyor deneyimli oyuncunun omuzlarına. Swinton’ın karakterinin kararlı duruşu karşısında Julianne Moore’un şefkatli bakışlarında ise daima bir umut aratıyor sinema bize. Tıpkı hayatın gelgitlerinde olduğu üzere.