Peyk kümesinin solisti İrfan Alış geçtiğimiz gün hayata veda etti. 53 yaşındaki sanatçı beynine pıhtı atması sonucu hayatını kaybetmişti. Müzikseverleri yasa boğan bu gelişme sonrası, Alış’ın besteleri ve bıraktığı izler konuşulmaya başlandı. Lakin o denli bir paylaşım var ki, okuyunca insanın hüznünü daha da artırıyor. Ünlü sanatkarın toplumsal medya hesabından yazdığı ‘Son doğum günü’ yazısı, Alış’ın ne kadar hoş yürekli bir insan olduğunu bir defa daha hatırlatıyor sevenlerine…
Peyk kümesinin solisti İrfan Alış, geçtiğimiz gün hayata gözlerini yumdu. Alış, beynine pıhtı atması sonucu hastaneye kaldırılmış fakat tüm müdahalelere karşın 53 yaşında ortamızdan ayrılmıştı.
Bu acı haber müzikseverleri ve Alış’ın yakın etrafını yasa boğdu. İrfan Alış’ın akabinde bıraktığı müzikler ve onun harika insanlığı konuşuluyor. O denli ki, 29 Eylül tarihinde sanatkarın kendi toplumsal medya hesabından yazdığı “Son doğum günü” isimli yazısı, onun ne kadar aziz istekli bir insan olduğunu bizlere bir sefer daha gösterdi.
İrfan Alış’ın ve Peyk kümesinin çok kısa müddet evvel yaşadığı o olayı gelin sanatkarın kendi kaleminden okuyalım:
‘SON DOĞUM GÜNÜ Birisi bana bildiri atmıştı. Doğum günümde çalar mısınız diye soran. İletisi yok saydım. İki ay sonra bana tekrar ileti geldi… Benim için çok değerli sizi doğum günümde dinlemek diyordu ileti….Bizi nasıl dinlediğini ve sevdiğini söylüyordu, olumlu olumsuz yanıt verirseniz sevinirim diyordu bu seferki bildiri çok doluydu…İlk anda her zamanki tezcanlılığımla bunun anlamsız olduğunu düşünüp sallamıştım fakat bu his yüklü iletiden sonra o zamanki menajeri aradım. Onun numarasını da o bireye yolladım. İsmini açıklamayacağım kimsenin, şahısların değeri yok zira. Hepimiz yok olacağız bir gün lakin yaşanan incelikler unutulmasın.’
“Menajer iki gün sonra döndü kümeye ortak mesajlaştığımız hesaptan sordu. Bir doğum günü olacak şu fiyat, şu tarih, çalar mısınız?”
‘Grubun hayır diyeceğini düşünüyordum ben lakin o denli olmadı. O vakit için bi tık yüksek bi para olduğundan mıdır ve İstanbul Taksim’de ulaşımı kolay bir otelin en üst katında olduğundan mıdır herkes ok dedi. Belirlenen tarihte İstiklal’e yakın bir otelin çatısında kurulmuş bir sahnede sesleri ayarlarken bulduk kendimizi. Bizle birlikte bir küme daha vardı tanınmış. Onlar erken çıkacaktı sanırım diğer işleri de vardı. Onlardan sonra biz çıkacaktık.
Doğum günü çoçuğu ve tüm ailesi gelecekti oraya. Masalar hazır, her yer balonlar, yazılar, parlak parlak… ortam hazır. Az sonra birisi geldi, odasına gelmenizi rica ediyor konser öncesi mümkün mü diye sordu nazikçe. Kimdi o birisi hatırlamıyorum, vakit geçiyor. Hayatın anları var karanlıkta kalmış ve daima kalacak. Detaylar onlardan birine dönüşüyor o an. Grupça toplanıp gidiyoruz.
“Otel odasından çok hastane odasına dönüşmüş bir yerdeyiz. Hasta bakıcısı var genç bir adam, onun daima yanında. Saçları uzun, at kuyruğu yapmış.”
‘Yatağından kalkmak istiyor 40’lı yaşlarda. Gözleri parıldıyor, manalı bakıyor gözleri. Kısık sesiyle konuşuyor. Her yanında hortumlar var, amansız bir hastalığın eline düşmüş aşikâr ki. Onu dinliyorum, doğumgünü çoçuğu anlatıyor. Duymak için yaklaşmamızı istiyor, yaklaşıyoruz yanına. Godfather sinemasındaki Marlon Brando üzere tane tane anlatıyor fakat bahsimiz para ve şiddet değil, güç değil, müzik ve onun müzik aşkı. ‘İçimdeki iz’i birinci dinlediği anı anlatıyor ve daha bir sürü şey müzikle ilgili, bizimle ilgili. Aklıma menajere konserin olmaması için yüksek fiyat çekmesini istemem geliyor. İçime dehşetli bir hüzün ve suçluluk çöküyor. En yanlışsız beşere yapılan, en yanlış tavır! Ancak artık çok geç durumu düzeltmem için. Birilerinden duyuyorum, bu onun son doğumgünü olacak muhtemelen diyorlar fısıltıyla. İçime çöküyor bişeyler…
“O an aklıma yeni albümün demosu geliyor. Serdal’a diyorum, bunu ona verelim…”
‘İlk anda bir şirketle çalıştığımız için korkuyorum. Sonra amaaan boşver diyerek ‘Teslim olma’ albümünün birinci bitmiş halinin olduğu CD’yi ona veriyoruz biraz da çekinerek. Bu yeni albüm daha çıkmasına bir kaç ay var lakin bunu senin dinlemen gerek diyoruz. CD’ye bakıyor, o kadar memnun ki o anda…
İnanılmaz bir hava var odada, Kutsal bir hava. İnanamaz gözlerle elindeki CD’ye bakıyor. Çok memnunuz hepimiz artık ve hüzünlüyüz. Birazdan çıkıp çalmamız gerektiğini unuttuğumuz bir andayız. Sonrasında öteki küme çalmaya başlıyor. Beşerler eğleniyor, biz dışarda suskunuz nasıl olacak, nasıl çalacağız diye heyecanlıyız…
Onu çok sevdikleri muhakkak, yani doğum günü çoçuğunu… Ortada bir adam konuşuyor, babası sanırım. Eskilerden hüzünlü bir konuşma yapmaya başlıyor, çabucak kızlardan biri elinden alıyor mikrofonu… Müsaade yok bu salonda gerçeklere zira gerçekler insanın kalbine batan hançerdir bazen…’
“Pastalar kesiliyor, ortalık karışıyor bir yandan; tüm sıradan doğum günlerinde olduğu üzere… Az sonra sahnedeyiz. Kısa bir sessizlik oluyor. Birinci şarkıyı nasıl çaldığımızı hatırlamıyorum. Nasıl çaldık, neyi çaldık unuttum.”
Ama Serdal’a dönüp bu gece burda hüzünlü bir müzik çalmayacağız dediğimi hatırlıyorum. Dalıyoruz tüm dans çağıran müziklere ve az sonra salonda tekerlekli sandalyesinde dönen doğum günü çocuğunun etafında her şeyi unutmuş dans eden ve bazen yaşlı gözlerine yenilseler de dans etmeyi asla bırakmayan mükemmel bir kalabalık var. Hiç çalmadığımız kadar güzel çalıyoruz o gece. Müzik ve daha çok müzik… Vefatın hiç hatırlanmadığı bir anı yaşıyoruz ve sonra gece bitiyor.Teşekkürler ve minnet dolu sözlerle uğurluyorlar bizi, vedalaşıyoruz..’
“Az sonra İstiklal’de buluyoruz kendimizi. Yorgun, hüzünlü konuşuyoruz ortamızda. Biz ne yaşadık az evvel?”
‘Fellini sinemalarını anımsatan gece. Konutlara dağılıyoruz az sonra. Bu geceden sonra hiç bir şey birebir olmayacak hayatımızda. Sonrasında sayfasına baktığımda artık paylaşım yapmadığını görüyorum. Anlıyorum her şeyi… O geceyi, onun doğum günü, son doğum günü…’